Wybrand mocht afgelopen zaterdag P2 coachen tegen Flamingo’s 2 in Buitenpost. Vaste coach Timo moet zichzelf namelijk anderhalf uur voor z’n eigen wedstrijd even mentaal afzonderen zodat hij bij P1 zestig minuten lang “ahoe” kan roepen. Ik had me het meest verheugd op Wybs voorbespreking, aangezien hij altijd wel een filmreferentie erin weet te fietsen. Het weerzien met zijn praatje was een beetje alsof je de finale van The Office aan het kijken bent, Michael Scott plotseling ziet opduiken, en hem nog één keer “That’s what she said” hoort zeggen. Vorig jaar heeft hij bij P1 weleens verteld dat zeeleeuw Anton met pinguïn Demi moest samenwerken, en dat hij haar dus niet mocht opeten. Had hij gezien in Happy Feet. Dat vond ik Wybs meest ambiteuze uitspraak van het hele seizoen: Anton instrueren dat hij iets niet mocht opeten.
Goed, ditmaal had Wyb 300 gekeken en mocht ons kleine Groningse collectief het opnemen tegen een stel Flamingo’s dat het Perzische leger moest voorstellen. Hardspelen, voor elkaar vechten, en vanaf minuut één scherp zijn. Nou, dat leek ons ook wel wat. Ondanks onze goede intenties gaf het scorebord na een kwartier echter -alweer – een 7-1 achterstand aan. Dat Perzische leger had sinds 480 voor Christus een behoorlijke upgrade ondergaan en schoot ons aan alle kanten aan flarden. Een korte opleving vlak voor rust bracht ons enigszins terug in de wedstrijd, waardoor er met rust nog een draagbare 10-4 tussenstand kon worden bewerkstelligd.
Na genoten te hebben van een kopje thee hadden we er blijkbaar wat meer zin in. Bij Flamingo’s werd de beste speler naar de kant gehaald omdat hij richting de militaire diensttraining moest (ofzo), terwijl wij langzaam maar zeker op stoom kwamen. Alhoewel ons collectieve geloof in een goed resultaat niet piekte in de minuten vlak na rust, bleven we wél stug doorgaan. Lau’s schoten deden nog een paar keer toenk en in het andere vak krikte Mariska haar schotpercentage aanzienlijk omhoog. Zo stond het halverwege de tweede helft plots 13-9. De thuisploeg probeerde het tij te keren door wat wissels toe te passen, maar we hadden het momentum met tweehanden vastgegrepen en zouden deze niet meer loslaten.
Feutje Frizo spande de verdedigende teugels nog eens extra aan, Maris overtrof haar eigen verwachtingen door haar totaal naar vijf te tillen en ook Lucas tsjipte één in het mandje (s/o naar Damwâld). Zo stond het plotseling gelijk. Niels werd gebracht om de beslissende pass uit te delen aan Lau, die de hele week extra hard had getraind om de wedstrijd in het slot te kunnen gooien: 13-14.
Een remontada die je niet hoeft te tutoyeren; zo’n heroïsche overwinning had zelfs Wyb vooraf niet geïmagineerd. Het werd nog fraaier toen ook P1 haar wedstrijdtegen Flamingo’s op kleiduifschieten liet lijken. Met nog een overwinning in de tas maakten de broodjes shoarma extra goed. Zeeleeuw Anton had dusdanig goed samengewerkt met zijn pinguïns dat hij zichzelf op een tweede ronde trakteerde. 300 luidruchtige “Flammies” die ons gevaarlijk en vervelend vonden, 300 momenten in de eerste helft waarop ik dacht dat het niet meer goed zou komen, 300 slapeloze nachten voor de directe tegenstander van Frank, en plusminus 300 biertjes getapt uit mijn verjaardagsfust ’s avonds. Die Wyb had het toch weer goed gezien.

Mark