Het verhaal van Mark
Het was 2018 toen ik voor het eerst kennismaakte met De Parabool. Als als 18-jarige mocht ik reserve staan bij Wêz Handich/DOW 3 en op een zonnige zaterdagnamiddag kwamen we in actie op het veld bij de ACLO. Nog voordat ik mijn kunstgraskicksen had ondergebonden, bood iemand in een paars shirt ons aan om na afloop gezellig te blijven eten. Het paste niet in onze planning, maar ik stelde de gastvrijheid op prijs. Binnen de lijnen werden we afgedroogd door De Parabool 4. Zij werden aangemoedigd door een menigte aangeschoten studenten. Iedere actie van een Paraboler werd vergezeld door onophoudelijk gejuich. Iedereen was louter positief. Het was het sterkste thuisvoordeel dat ik ooit heb meegemaakt. Daarmee was het zaadje geplant.
Het heeft me nog zes jaar, twee studies en een periode in het buitenland gekost om de knoop door te hakken om zelf het paarse tenue te gaan dragen. Ik zat op mijn plek bij mijn oude club, maar wist dat – indien ik ooit een overstap wilde maken – De Parabool me goed zou passen. Zonder vooraf een feestje mee te pakken, trainingslid te worden, of überhaupt iemand te kennen, schreef ik me een maandje voor de voorbereiding in als spelend lid. In ieder geval om deze club een jaar mee te kunnen maken. Hoopvol en gespannen kwam ik naar de eerste training waar ik kennismaakte met een ongelooflijk gezellige groep mensen. Na afloop kreeg ik een glas in m’n handen gedrukt en nuttigde ik de eerste van vele biertjes in het gras naast het Theehuisje. Voorzitter Anton lulde me direct een commissie in en zo was ik ineens onderdeel van de club.
Het bleek de start van mijn mooiste korfbaljaar ooit. Niet alleen door de historische prestaties die we met P1 behaalden, maar vooral door wat de vereniging mij allemaal heeft gebracht. Dan heb ik het uiteraard over alle gezellige feestjes, reisjes naar het buitenland, weekendjes weg, en verdwaalde avonden in de kantine. Maar nog belangrijker: de hechte vriendschappen die ik heb mogen sluiten, de interessante gesprekken die ik heb mogen voeren, en de dierbare herinneringen die we hebben mogen maken. Niet alleen met mijn teamgenoten, maar ook met spelers uit andere teams, trainingsleden, coaches, en oud-leden.
Als ik als 24-jarige afgestudeerde student zonder enige ervaring bij De Parabool m’n plek heb kunnen vinden, dan acht ik de kans vrijwel onmogelijk dat jongere studenten het hier niet naar hun zin zouden hebben. Ik wist niet wat een baknummer was, had nog nooit van een consti gehoord en had geen idee dat ik ooit kippenvel zou krijgen bij het horen van het strijdlied. Toch voelde ik me snel thuis. Iedereen is hier welkom, want elk lid weet hoe het is om nieuw te zijn. Ruim een jaar later heb ik nog geen seconde spijt gehad van mijn stap naar deze prachtige club.
