De paarse enclave van P3 trok dit weekeinde richting Garyp. De eerste returns
stonden alweer op het programma en dus mochten we het opnemen tegen de
hekkensluiter uit de competitie, namelijk Vlug en Vaardig. Ik verklap alvast dat ze
hun naam toch wel aardig eer aan deden, maar dat voor later. Bij aankomst bleek de
korfbalkantine dicht en dus besloot Jan geheel terecht maar is even het
‘’godverdomme’’ in de mond te nemen. Zonder koffie zou het toch een aardig
onbegonnen strijd geworden zijn. Gelukkig was de voetbalkantine wel open en
werden we warmtelijk ontvangen door de twee dames achter de bar. Met een bakkie
pleur in de hand zag het leven er alweer een stuk rooskleuriger uit. Coach Lieke
smeet daaropvolgend haar, in aluminium verpakte, boterhammen op de tafel. Doe
mij maar gewoon een broodje kroket. Buiten konden we genieten van een potje
voetbal. Althans, voetbal is wat het moest voorstellen.

Over op de orde van de zaterdag. Jan kwam na een half uur in de kleedkamer (of
waar die zichzelf ook bevond) ook maar eens het veld op. In de dug-out op het veld
begon Lieke te vertellen dat ze die ochtend van de trap was gevallen. Ik vond het
maar een rare manier om de voorbespreking te beginnen. Het bleek een
anekdote. Gelukkig was ze er goed vanaf gekomen. De bespreking vond plaats in
een wat zurig ruikende kleedkamer die broodnodig toe was aan een renovatie. Al
moeten we met alle eerlijkheid zeggen dat de ACLO ook wel eens betere tijden heeft
gekend. De woorden waren duidelijk. Veel variatie in het spel en daarnaast degene
uitspelen die tegen een dame stond die niet van verdedigen hield. Je begint toch te
denken; ‘’heeft ze wel voor de goeie sport gekozen?’’

De wedstrijd op zichzelf verdiende niet de schoonheidsprijs. Het was vooral een
verdedigende wedstrijd. De jonge hertjes van Vlug en Vaardig waren behoorlijk fit.
Het doet je realiseren dat we op een leeftijd zijn waarop de aftakeling langzaam in
gang wordt gezet. Na de oorwassing van de week ervoor tegen CSL (ik ga de uitslag
er maar niet bij vermelden), waren we tot op het bot gebrand om deze belangrijke
punten te pakken. Een hele moeizame wedstrijd waarbij onze coach Mark in het
begin van de tweede helft het ook wel had gezien. Hij pakte de paling in en ging zijn
geluk beproeven op het veld bij P2. Nagegeven moet worden dat dit best goed is
gelukt. Bij ons bleef het spannend. Aanvoerder Rens had er wel genoeg van en
besloot de winnende erin te gooien. Stoïcijns bleef hij op zijn kauwgom kauwen. Hij
deed het laten lijken op dagelijkse kost, alsof hij net zijn belastingaangifte had
ingevuld. Een alleskunner die Rens. Eindstand: 11-12. Daarmee is handhaving
veiliggesteld en kunnen we de komende twee wedstrijden vrijuit korfballen. In de
zaal nieuwe kansen op het kampioenschap. Het is dan wel belangrijk
dat Mennie besluit om gewoon lekker in Assen te gaan werken en te blijven
korfballen bij de Parabool. Want laten we nou eerlijk zijn: dat willen we natuurlijk
allemaal. Ik richt me daarom ook via deze weg nog even tot jou Mennie: je weet wat
je moet doen, laat ons niet in de steek.

Jorn Piersma