De Parabool behaalt historische handhaving in Overgangsklasse
De wedstrijd OKO/BIES – De Parabool op zaterdag 31 mei 2025 kon vooraf al bestempeld worden als een bijzondere krachtmeting. De inzet was naast twee punten namelijk lijfsbehoud in de Overgangsklasse, al was dat bij eventuele winst voor de studenten nog afhankelijk van resultaten in andere competities. Het verliezende team zou hoe dan ook afdalen naar de eerste klasse. Bij De Parabool was verrassend weinig sprake van spanning vooraf, ondanks dat recent vrij kansloos was verloren van Invicta/Frigro en Flamingo’s en dat de training van afgelopen woensdag tot de matigste van het seizoen behoorde. Daarnaast was nog geen van de ontmoetingen met OKO/BIES winnend afgesloten, waarbij tweemaal een ruime voorsprong werd verspeeld, en de Opendenaren ons één keer alle hoeken van het veld hadden laten zien. Desondanks, zagen we wel kansen tegen deze ploeg en hadden we gevoelsmatig weinig te verliezen – en juist dat gevoel heeft deze wedstrijd misschien wel het verschil gemaakt.
Bij deze club worden sportieve prestaties namelijk niet groter dan nodig gemaakt. Natuurlijk willen we dolgraag winnen met z’n allen en is er weinig mooiers dan een spannende wedstrijd binnenslepen of een kampioenschap veiligstellen, maar de wereld vergaat niet als een tegenstander beter is, of een bal mis wordt geschoten, of een laatste training voor een beslissend duel helemaal niets lijkt te lukken. Je zeurt en baalt even, drinkt een drankje in de kantine en vervolgens gaat het leven weer door.
Het verbaasde mij dan ook niet dat we direct het initiatief namen in de wedstrijd tegen OKO. De gezonde wedstrijdspanning stond ons niet in de weg, en doelpunten van Daniek en Indra zorgden ervoor dat het publiek in Opende al vroeg 0-2 op het scorebord zag prijken. We denderden in de openingsfase over OKO heen, wat op 2-5 een vroege eerste time-out tot gevolg had. De thuisploeg kwam vervolgens beter in de wedstrijd, maar verschafte nooit écht grip op de Groninger studenten, óók omdat Anton zowel aanvallend als verdedigend heerste in de korfzone. Vlak voor het rustsignaal mocht Lieke aanleggen voor een vrije bal, maar aangezien OKO ervoor koos om twee verdedigers op haar af te sturen, kon Demi vrij aanleggen voor de 7-9.
In de bespreking zette Wybrand de laatste puntjes op de i die ons naar de overwinning moesten brengen, waarna we rustig de tijd namen om ons op te laden voor de tweede helft. Het was namelijk een graadje of 25 en dat hakt er sowieso in, of je nou een beslissingswedstrijd speelt of niet.
OKO kwam iets vuriger uit de kleedkamer en op 12-12 zagen we ze voor het eerst sinds het startsignaal op gelijke hoogte komen. Van spanning en zenuwen was nog niet bepaald sprake, maar na de eerder verspeelde voorsprongen tegen de Opendenaren kwamen de “het zal toch niet weer?”-gedachten wel bovendrijven. Het sublieme verdedigende werk van Frank tegen de topspeler aan OKO-zijde gaf Rixt – zojuist ingevallen – de kans om twee keer raak te schieten in de aanval. Kort daarna deelt Daniek een blokje uit aan de beste vrouw van de Opendenaren, wat Lieke dan weer de mogelijkheid gaf om met een raak afstandsschot het verschil naar drie te brengen. Met nog tien minuten op de klok heeft De Parabool duidelijk de kaarten in handen en ondanks dat er maar een klein groepje paarse supporters waren meegereisd, waren deze luid en duidelijk te horen.
In de slotfase gebeurde zoveel dat het lastig is om de exacte volgorde nog op te lepelen. Vanaf 12-16 nam OKO plotseling het initiatief over en viel het aan onze kant scorend stil. Aan beide zijden werd de schoonheid van het spel aan de kant gezet voor vechtlust en werkkorfbal, en de thuisploeg leek het besef te hebben dat een dergelijke tussenstand zou leiden tot een tweede opeenvolgende degradatie. Via een paar knappe doelpunten knokten ze zich terug tot 14-16, waarna de vlam in de pan sloeg. Met vingers wijzen heeft geen zin, maar Timo werd in ieder geval op onreglementaire wijze naar de grond gewerkt en vervolgens namen de emoties bij een aantal mannen de overhand. Het verdiende allemaal niet de schoonheidsprijs, maar het gaf wel de rauwe emotie weer die gekoppeld is aan een beladen duel als deze. Scheidsrechter Hettinga loste het – mijns inziens – goed op door de hoofdrolspelers te bestraffen, waarna de laatste minuten van de wedstrijd uitgespeeld konden worden.
De coaches van OKO probeerden in de slotfase met een aantal wissels aan de mannenkant de wedstrijd te doen kantelen, maar Wybrand loste dit probleem op door Frank achter zijn tegenstander aan te sturen. Dit gaf invaller Lucas de uitgelezen mogelijkheid om een gemiste strafworp te rebounden en door te sturen naar Timo, die – zoals altijd – wel raad wist met een dergelijk buitenkansje: 15-17. Door een paar slordige passes en ietwat gehaaste schoten hielden we onze tegenstanders nog even in leven, maar ze konden zich niet vaak genoeg ontworstelen van onze straffe bewaking. Zo eindigde deze spannende, vurige en memorabele wedstrijd uiteindelijk in 16-17.
Blij waren we sowieso, want het was nog niet gelukt om van OKO te winnen én de laatste keer dat we een spannende wedstrijd over de streep trokken was ook ergens midden in het zaalseizoen geweest. De vreugde werd nog groter toen bevestigd werd dat we ook volgend jaar in de Overgangsklasse mogen uitkomen, aangezien er in compleet andere competities gunstige uitslagen waren geboekt. Een historisch moment, aangezien het vlaggenschip van De Parabool zich nooit eerder heeft gehandhaafd op dit niveau.
En zo werd het ineens een hele mooie laatste wedstrijd. Voor dit P1 de laatste punten van het seizoen, de laatste keer Demi’s high-five rondje aan het einde van de voorbespreking, de laatste motivatiespeech van Frank in ons cirkeltje, de laatste “Ahoe” vanaf de zijlijn. Maar ook de laatste voor Daniek als speelster, na een aantal prachtige jaren in het paars. En de allerlaatste voor Wybrand, na een decennium rond te hebben gelopen bij zijn club, of beter gezegd: “zijn familie”.
We mochten winnen, we konden handhaven, en dat is ook gelukt. Wat echter bijblijft is het gevoel van zo’n fantastisch, memorabel jaar met zulke gezellige feestjes, mooie wedstrijden en bijzondere verhalen. We eindigen dan wel niet als kampioenen, maar wel weer lachend met een biertje in de hand. Mark