Soms word je wakker en dan bekruipt de werkelijkheid je als een koude druppel water over je rug. Dan begrijp je dat die fijne dromen een schijnwereld zijn, eentje waar je zo graag nog even in terug zou willen. Dan begrijp je dat de werkelijkheid zo veel meer kouder, grijzer en eenzamer is dan je hem zou willen zien.

Op deze manier werd ik wakker op 10 december. Sinds het zaalseizoen heb ik het privilege om in het 5de te mogen korfballen, en waar ik geniet van het korfbal en de fantastische sfeer in het team, is er 1 licht dat al het andere doet verblinden. Het feit dat ik eindelijk weer bij Koen Wouda in het team zit. Deze aantrekkelijke, gespierde, lieve en ook excentrieke jongeman is mijn sensei geweest door de jaren heen en heeft mij het onwaarschijnlijk hoge niveau bezorgd waar ik nu op speel.

Maar waar kleine jongens groot worden, was 10 december de dag om het nest te verlaten. Soms gaan dingen niet zoals je verwacht, maar dit moment had ik zien aankomen. En daarom, lieve lezers, werd ik wakker met het gevoel dat er een steen in mijn maag zat. Koen zou vandaag niet bij de wedstrijd zijn. Wat moesten wij? Eendjes zonder hun moeder, een fiets zonder zadel of een klas zonder leraar. Het vijfde zonder Koen.

We wisten dat vandaag alles gegeven zou moeten worden. Iedereen was strak aan het warmlopen en bij het inschieten schoten de wissels uiteraard alles raak: de wedstrijd begon.

Goede aanvallen, over en weer, zorgde voor een spannende wedstrijd waar de score niet meer dan 2 van elkaar verwijderd was. Waar de tegenstander slim speelde, door slim uit te stappen op de dames, moesten wij dit counteren met een enorme strijdlust. Door op het juiste moment een unieke onderschepping van Nynke kantelde de wedstrijd en gingen er steeds meer ballen in. We begrepen de tegenstander. Het verlies in hun ogen. Strijdlust zegevierde over ervaring. Harich – Parabool: 16 – 19.

Een bedankje aan het fysieke publiek was op zijn plaats, maar iedereen was met zijn hoofd in de wolken. Dan wel door de overwinning, dan wel door Koen.