Het doet een beetje pijn om dit te schrijven, wetende dat het nu echt bijna is afgelopen. Ik moet m’n kindje gaan overgeven aan de volgende groep, maar dat is altijd een beetje eng.

Lieve leden, aan mij valt de dubieuze eer om het eerste column te schrijven over hoe het is om bestuur te doen. Natuurlijk zijn er de clichés die je van iedereen hoort, over hoe je er veel leert, jezelf leert kennen en dat je eindelijk een beetje begint met plannen. Maar naast dit oppervlakkige kroegenpraat zal ik jullie in de komende 392 woorden meenemen door mijn bestuursjaar.

Als je bestuur gaat doen word je bij De Parabool traditioneel ‘gefeut’ door het vorige bestuur. Dit hield in ons geval in dat we ons gezicht paars moesten verven en allerlei opdrachten door de stad moesten doen. Deze middag zorgde ervoor dat we heel snel een goede band met elkaar kregen, en het overdrachtsweekend versterkte dit nog meer.

Uiteraard was het niet alleen maar gezelligheid. We moesten aan de gang met het opstellen van de jaarplannen, wat vonden wij belangrijk en wat moest er veranderen. Als grootste punt besloten wij, naar idee van andere verenigingen, een commissaris intern in het bestuur te zetten. De wedstrijd secretaris is daarmee komen te vervallen zoals jullie weten. Op dat moment was ik nog wedstrijd secretaris, dus was ik degene die deze nieuwe functie mocht gaan ontdekken.

Ik heb hier heel veel plezier aan beleefd, maar moest wel gaan uitzoeken wat nou eigenlijk mijn taken waren. Het belangrijkste natuurlijk was overzicht houden over de commissies. Hoe weet je wat er aan de hand is zonder dat mensen het idee hebben dat er steeds over hun schouder gekeken wordt? Notulen van commissies lezen en veel overleggen zorgde dat dit vaak goed ging, maar ik moest wel mijn eigen manier vinden.

Iets wat je goed moet begrijpen is dat deze taken lang niet het meeste werk zijn van het bestuur. Notulen lezen en daadwerkelijke gesprekken met mensen kosten mij maximaal 4 uur per week. Het is alles ernaast waar tijd in gaat zitten. De honderden kleine dingetjes die allemaal gedaan moeten worden. Dit stukje schrijven is zomaar een voorbeeld daarvan. Daarnaast kost het veel tijd om overal bij te zijn. Bijna al mijn avonden zijn ingenomen door De Parabool. Het rare hiervan is dat het steeds leuker wordt, hoe meer je er bent hoe meer je er wil zijn. Deze vicieuze cirkel zorgt ervoor dat je in een wervelwind van feestjes en leuke dingen terecht komt, waar je helemaal niet uit wil komen.

Commissaris intern is een fantastische functie als je communiceren met mensen interessant vindt. Je hebt intensief contact met zo’n acht anderen die vrienden van je zijn, maar van wie je ook dingen moet kunnen vragen. Moet je streng zijn of juist los? Moet je veel overzicht houden of het soms ook een beetje laten gaan? Lijkt het je leuk om dit zelf uit te gaan vinden? Solliciteer dan op de mooiste functie, commissaris intern.

Groetjes,

Bram